Erik Ronse

Mors certa, hora incerta (van de dood zijn we zeker, maar niet van het uur)

Dag Erik, zelfs over de dood heen wil ik je aanspreken in het latijn. Hoe dikwijls heb je niet die taal gebruikt om de veteranen aan te spreken. 

We hebben het moeilijk om afscheid van jou te nemen, vooral omdat we geen afscheid hebben kunnen nemen. We wisten dat je ernstig ziek was, want je dronk geen wijn meer. Je stap werd trager, maar niemand had het vermoeden dat alles zo snel kon gaan.

Je had het niet zo voor dokters en aanverwanten.  Contra vim mortis non est medicamen in hortis. (tegen de kracht van de dood vind je geen medicament in de tuin). De vele goedbedoelde raadgevingen hadden geen invloed op jouw denken. Het was jouw leven en niemand zou voor jou de weg bepalen.

Hoe moet ik je mij herinneren?

Over je loopbaan als leraar van het Sint-Leocollege in Brugge (als ik het goed voor heb), je politiek en sociaal engagement binnen CM en andere organisaties weet ik alleen uit verhalen. Je lange voorzitterschap van OKRA dat je ook op latere leeftijd bleef vervullen zullen velen zich herinneren. Ook door je rol als journalist voor het lokale nieuws en zelfs nationale nieuws hebben velen je leren kennen. Blijkt dat je ook een verleden hebt als vertaler….Een duizendpoot als het ware.

We hebben je echter vooral leren kennen binnen te tennisclub T.C. De Schakel. Je kwam er als het ware samen met Chris op kousenvoeten binnen. Pas na enkele jaren werd je actief clublid. Je werd samen met Carlos onderhoudsman voor de terreinen na Antoon Vanwijnsberghe en CEO, voorzitter, secretaris en penningmeester van het veteranentennis.

Wat je zoal deed weten we, maar wie was je dan? Drie Latijnse citaten. Abundat dulcibus vitiis (hij had vele zachte ondeugden). Liefhebber van lekker eten en de betere wijn. Liefhebber van een goed gesprek. Intellectueel, soms sarcastisch tot zelf even cynisch? Belezen met een luisterend oor. 

Je hield niet van prietpraat , aquila non captat muscas (de arend vangt geen vliegen). Maar… Misce stultiam consiliis brevem; dulce est decipere in loco (Meng wat schalksheid in je beraadslagingen, af en toe een dwaas zijn is wel zo aangenaam)

Erik, ik ben blij je gekend te hebben. Ik ben dankbaar voor de vele glazen wijn die we samen soldaat gemaakt hebben, voor de compleet nutteloze badinerende gesprekken bij Sophie in Meulebeke. Ik verdenk je er stiekem van om samen met Sophie te willen verdwijnen.

Aut vincere out mori. Winnen of sterven. We zullen niet aanwezig zijn op je uitvaart, maar er zijn vele muziekjes die je uit de kerk zouden kunnen begeleiden. “I did it my way” zou er zeker een van zijn, maar ook het “in paradisum” want dat wens ik je: dat de engelen je begeleiden in welk bestaan er ook na dit zou zijn.

Geert Feys

One thought on “Erik Ronse

  1. Geert,
    Echt heel mooi geschreven.
    Erik ten voeten uit !
    Zoals wij hem kenden, of eigenlijk niet kenden
    De tennis zal Erik ongetwijfeld missen.
    Dat hij moge rusten, de laatste woorden indachtig die hij hoorde ; dat wij (de tennis) hem graag zagen.

    Katelijn

Reacties zijn gesloten.